Άλλο ένα brevet γράφτηκε στην μικρή ποδηλατική ιστορία μου.
Το ραντεβού δόθηκε την Κυριακή το πρωί στις 6 στο Χαϊδάρι
που μαζί με τον φίλο και συνάδελφο Γιάννη θα ξεκινούσαμε για την Τρίπολη να κάνουμε μαζί άλλο ένα brevet.
Τα πρωϊνά της Κυριακής στην πόλη είναι τελείως διαφορετικά από τις άλλες μέρες κυκλοφορούν μόνο όσοι πηγαίνουν για δουλειά και οι ξενύχτηδες!!!
Αφού φορτώσαμε και το δικό του ποδήλατο ξεκινήσαμε με χαρά και ανυπομονησία για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας. Μετα από δυο ώρες περίπου φτάσαμε στην Τρίπολη που είχε αρχίσει σιγά σιγά να παίρνει όψη πόλης αφού και εδώ μαγαζιά κλειστά και πάλι ξενύχτηδες!!
Την μονοτονία την έσπαγαν κάτι πολύχρωμα ανθρωπάκια που προσπαθούσαν άλλοι να κατεβάσουν ποδήλατα από αυτοκίνητα άλλοι να ντύνονται άλλοι να ψάχνουν μαγαζί ανοικτό για καφέ(ένας από αυτούς ήμουν και εγώ) και κάποιοί περαστικοί να κοιτούν με απορία μην μπορώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει.
Μετα από τις σχετικές ετοιμασίες έλεγχο πίεσης ελαστικών τσαντάκι μπάρες μπανάνες νερά ……..ξέρετε εσείς ήρθε η ώρα του καφέ και της αναμονής για να πάρουμε κάρτα και επιτέλους να πάει 9 για να ξεκινήσουμε .
Στην αναμονή να και ο άλλος ο φίλος Νίκος που είχαμε δώσει ραντεβού στην εκκίνηση Όσο πλησίαζε η ώρα είχα μια χαρά αλλά και συνάμα ένα άγχος πως θα τα πάω με τα πρωτόγνωρα για μένα υψομετρικά , παράλληλα δε είχα άγχος για τους φίλους μην τους καθυστερώ καθώς αρκετά νεότεροι από μένα και έχοντας πολλά περισσότερα χιλιόμετρα στα πόδια τους .
Η εκκίνηση ομαδική και μετά από μια σύντομη ομιλία του δημάρχου ξεκινήσαμε .
Όλα πήγαιναν καλά και με σταθερή ταχύτητα σε μια ώρα φτάσαμε στο Λεβίδι , μέχρι την λίμνη του Λάδωνα τα χλμ. έφευγαν γρήγορα και ξεκούραστα ,αλλά όπως λέει και μια παροιμία πίσω έχει αχλάδα την ουρά
Όμορφα τοπία, έντονα δασωμένα βουνά μια λίμνη ήσυχη δεν φύσαγε καθόλου και τα καταγάλανα νερά της σε παρότρυναν να αφήσεις το ποδήλατο και να βουτήξεις ώσπου ξαφνικά σου φεύγουν οι σκέψεις για μπάνιο γιατί έχουμε αρχίσει ήδη να ανηφορίζουμε και συνειδητοποιώ ότι σχεδόν έχω αρχίσει να μένω μόνος καθώς οι φίλοι σιγά σιγά αλλά σταθερά απομακρύνονταν. Άρχισα να ανεβάζω ρυθμό αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν θα πήγαινα μακριά οπότε συνέχισα με τον δικό μου ρυθμό και λίγο πιο πάνω με περίμεναν για μια ακόμη φορά ώστε να συνεχίσουμε μαζί και κάπως έτσι φτάσαμε στα Τρόπαια, που είχα μια ελπίδα ότι θα σταματήσουμε για λίγο, αλλά μάταια όπως φάνηκε στην συνέχεια γιατί ο χρόνος μας πίεζε για την σφραγίδα στο control. Πήραμε νερό, κρουασάν και αρχίσαμε πάλι το πετάλι στην ανήφορα για τα Λαγκάδια που η ζέστη είχε κάνει την εμφάνιση της και μαζί τα πρώτα σημάδια κούρασης.
Ευτυχώς είχε αρκετές πηγές στο δρόμο, ανανεώναμε συνεχώς το νερό και δροσιζόμασταν ήταν μία παρηγοριά την κατάλληλη στιγμή
Όσο πέρναγε η ώρα και τα χλμ. και όσο η κούραση ήταν υπό έλεγχο και με την παρότρυνση και των φίλων τόσο δυνάμωνα και η ελπίδα ότι θα τα καταφέρω άρχισε να γίνετε ορατή και τα χείλη μου ψέλλιζαν… λες να το τελειώσω εντός χρόνου;
Με όλες αυτές τις σκέψεις, με την ωραία φύση της Αρκαδίας τον καθαρό αέρα φτάσαμε στα Λαγκάδια και μετά στην Καρκαλού χωρίς καμία στάση οπού εκεί μας αποχαιρέτισε και ο φίλος Νίκος κάτι προέκυψε με την οικογένεια του τίποτα το σοβαρό και έτσι έμεινε να «ταλαιπωρώ» μόνο τον Γιάννη.
Ελπίζοντας ότι θα συναντήσουμε την πολυπόθητη κατηφόρα των 20 περίπου χλμ. αλλά σπάνια έρχονται όπως τα υπολογίζεις και παρόλη την μελέτη που είχα κάνει όλη την εβδομάδα είχα κάνει λάθος και ενώ πίστευα ότι η αρχή της κατηφόρας ήταν με τα την Δημητσάνα τελικά ήταν μετα την Στεμνίτσα οπού και φάνηκε Συνεχίσαμε, μου φάνηκε ότι πέρασε ήδη ένας αιώνας, τα χλμ. στο κοντερακι δεν γύρναγαν και αυτά τα 7 χλμ. Δημητσάνα Στεμνίτσα αιώνας
Μετα από αρκετή κούραση ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη κατηφόρα και επιτέλους το χωριό Ελληνικό, λύτρωση !!!!!
Το συναίσθημα αυτό , μόνο ποδηλάτης μπορεί να το νιώσει, η κατηφόρα είναι η ώρα που κερδίζεις χιλιόμετρα ξεκούραστα, της αναπλήρωσης της χαμένης ενέργειας και ταυτόχρονα η αποβολή όλων των αρνητικών σκέψεων.
Είναι πραγματικά η ιδανική συνθήκη που θες να έχεις για να συνεχίζεις ευδιάθετος.
Τελειώνοντας η κατηφόρα ήρθε η ευθεία μέχρι την Μεγαλόπολη οπού αρχίζει και φαίνεται πλέον η κούραση και το προσωπικό μας στοίχημα να φτάσουμε στο control στις 7:30 το απόγευμα, δηλαδή να φτάσουμε ¾ της ώρας πιο νωρίς από το κλείσιμο ώστε να έχουμε περιθώριο χρόνου μιας και τα χιλιόμετρα μέχρι την Τρίπολη θα ήταν δύσκολα λόγω της κόπωσης.
Αυτό είναι ένα δύσκολο σημείο στα brevets, η κούραση είναι πλέον έντονη, αρχίζεις να κάνεις αρνητικές σκέψεις, να σου φαίνεται ακατόρθωτο να τερματίσεις.
Όταν φτάσαμε τελικά στην ώρα που είχαμε πει, ήταν η ώρα που έπρεπε να πάρω την μεγάλη απόφαση, έπρεπε ο καθένας να πορευτεί με τον δικό του ρυθμό πλέον.
Είναι λογικό , δυο άνθρωποι με διαφορετική ηλικία , με διαφορετικές αντοχές δεν μπορούν πλέον στο σημείο αυτό να συμπορευτούν , είπα του Γιάννη να φύγει με τον δικό του ρυθμό. Δεν υπήρχε λόγος να τον καθυστερώ , ήδη μου είχε κάνει πολύ καλό η παρέα του και η τακτική που είχε να ήταν συνέχεια λίγα μέτρα μπροστά μου, προσπαθώντας να τον φτάσω. Εγώ θα το πάλευα με ό,τι δυνάμεις μου είχαν μείνει να ολοκλήρωνα την διαδρομή.
Σε περίπτωση που θα με εγκατέλειπαν οι δυνάμεις μου, η λύση ήταν πολύ απλή: θα τον έπαιρνα τηλέφωνο να έρθει να με μαζέψει με το αυτοκίνητο. Έτσι και έγινε, χωριστήκαμε μετά το σφράγισμα στο κοντρόλ. Ήμασταν ήδη στο 169 χιλιόμετρο και αυτό είναι το παρήγορο , τα τρία τέταρτα της διαδρομής τα έχεις ήδη κάνει.
Μετά από μια 15λεπτη στάση μπροστά από το περίπτερο που έτρωγα ότι έβρισκα ξεκίνησα για τον τερματισμό, ή για όπου βγει έλεγα από μέσα μου, στην αρχή ευθεία και μετά από περίπου 3 χλμ. ήρθαν οι πρώτες ανηφορικές στροφές.
Την ώρα εκείνη η παραμικρή ανηφοριά σου φαίνεται Γολγοθάς , με κόπο άρχισα να ανεβαίνω και ξαφνικά βλέπω κάποιον να έχει σταματήσει να πάρει μια ανάσα και αφού χαιρετηθήκαμε σκέφτηκα ότι δεν είμαι μόνος, αυτό μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ανεβαίνοντας και κοντά να φτάσω στο τέρμα της ανηφόρας χτυπάει το τηλέφωνο. Ποιος ήταν ; Ο σωτήρας ο Γιάννης που είχε φτάσει στο 190 χλμ. και με παρότρυνε να μην τα παρατήσω, μου είπε ότι μπροστά μου είχε κατηφόρα, μετά μία μικρή ανηφόρα γύρω στα δυο χιλιόμετρα και μετα η ευθεία που θα έμπαινα στην Τρίπολη.
Αυτό το τηλέφωνο μου έδωσε φτερά και άρχισα να ποδηλατώ με απίστευτη δύναμη, εν τω μεταξύ το σούρουπο το είχε διαδεχτεί η νύχτα με τα περίεργα μυγάκια με τους απίστευτους θορύβους της φύσης, τα γαβγίσματα των σκυλιών που προσπαθούσες να καταλάβεις αν ήταν μέσα η έξω από τους φράχτες.
Με όλα αυτά να συμβαίνουν γύρω σου, αντίκρισα τα πρώτα φωτά της Τρίπολης και το πρώτο φανάρι της πόλης στις 10 παρά κάτι το βράδυ.
Ο τερματισμός ήταν πλέον επιτέλους ζήτημα λίγων λεπτών , έβαζα την σφραγίδα τελειώνοντας ένα ακόμη brevet.
Τελειώνοντας κατάλαβα ότι ήταν το πρώτο brevet που αισθάνθηκα πραγματικά ικανοποιημένος γιατί ήταν το πιο σκληρό από όλα τα προηγούμενα που είχα λάβει μέρος. Θα το συμπεριλάβω σαν μια από τις πιο σημαντικές προσωπικές μου ποδηλατικές μάχες κάνοντας ελάχιστες στάσεις σε σχεδόν 13 ώρες.
Μετά από αυτήν την εμπειρία, αντιλαμβάνομαι ότι δεν θα μπορούσα να κερδίσω αγώνες, αλλά αισθάνθηκα νικητής.
Mην με ρωτάτε να σας πω τον αντίπαλο, δεν με ενδιαφέρει ο αντίπαλος, με ενδιαφέρει μόνο ότι τελειώνοντας τη διαδρομή, μου έμεινε μία γλυκιά ανάμνηση των εικόνων και των στιγμών που ένιωσα πιο έντονα.
Το brevet αυτό τελικά , μου έκανε την ζωή ποδήλατο, κυριολεκτικά και μεταφορικά._
Αποστόλης Γαντζίας