• Home
  • Brevets
  • Το ημερολόγιο ενός randonneur

Paris-Brest-Paris 2023

Paris-Brest-Paris 2023

Συμμετοχή και εντυπώσεις στο Paris-Brest-Paris από ένα "πρωτάκι", την Έλενα Ζερβού.

Από όταν ξεκίνησα πριν 2 χρόνια τα πρώτα μου brevet πολύ σύντομα, νομίζω ήταν στο 1ο μου 300άρι όπου άκουσα για το περιβόητο PBP. Ένα brevet λέει που γίνεται στη Γαλλία κάθε 4 χρόνια και θεωρείται ίσως το σημαντικότερο καθώς είναι και το πιο παλιό. Ξεκίνησε ως αγώνας το 1891 και από το 1931 πλέον έχει χαρακτήρα randonneuring υπό την αιγίδα της Audax Club Parisien και αποτελεί το πολυπληθέστερο ποδηλατικό event με χιλιάδες συμμετοχές από όλο τον κόσμο.

Και ποιος δε θα ήθελε να λάβει μέρος σε αυτό….; Aκόμα και ποδηλάτες που δεν ασχολούνται με υπεραποστάσεις ακούνε και φαντάζονται αυτή τη διοργάνωση και θα θέλανε να μπορούσαν να πάρουν μέρος, έστω για κάποια χιλιόμετρα, έστω για να δουν με τα μάτια τους αυτή τη γιορτή. Είχα καταλάβει κι εγώ πως ειδικά για έναν randonneuer έστω και μια φορά στη ζωή του αξίζει να πάει!! Και γνώρισα και κόσμο που είχαν πάει και μια και δυο και τρεις φορές!! Μα τόσο ωραία ήταν τελικά;

Και να που αξιώνομαι κι εγώ και βρίσκομαι εκεί! 1η φορά στο εξωτερικό κουβαλώντας το ποδήλατο και 1η φορά να πρόκειται να ποδηλατήσω για πάνω από 1000χλμ. Είχα πιάσει τον εαυτό μου μέρες πριν κάποιες στιγμές να νιώθει ίσως ένα άγχος, μια αγωνία που ξεκινούσε από την μεγάλη επιθυμία του επιτυχή τερματισμού. Ίσως γιατί δε γίνεται κάθε χρόνο, ίσως γιατί είχε κάποιο κόστος η όλη ιστορία, ίσως γιατί ήταν το θέμα συζήτησης όλων. Όμως όχι. Δε θέλω έτσι!! Τα brevet για μένα πάντα ήταν χαρά! Χαρά στην εκκίνηση, χαρά και στο πετάλι! Εννοείται και πόνος μαζί αλλά πάνω από όλα χαρά. Δε θα επέτρεπα στον εαυτό μου να μου το χαλάσει αυτό τώρα! Κι αυτό ένα brevet είναι, αν είναι να μας βγαίνει αρνητική πίεση από αυτό που αγαπάμε τότε κάτι ζυγίζουμε λάθος. Επαναπροσδιορισμός συναισθημάτων λοιπόν και με σκέτη λαχτάρα και πολλή θετική ενέργεια βρίσκομαι με τα φιλαράκια μου Παρίσι.

Πέντε φίλοι λοιπόν σε ένα σπίτι, 3 μέρες πριν την εκκίνηση. Πολύ σωστό το χρονικό αυτό περιθώριο καθώς από τη μεταφορά οι περισσότεροι είχαμε θεματάκια και έπρεπε να επισκεφτούμε το τοπικό ποδηλατάδικο και να τα διορθώσουμε με ηρεμία. Η παρέα παραπάνω από υπέροχη, δέσαμε όλοι τόσο πολύ που εγώ με χαρά θα ξαναέμενα με τα παιδιά αυτά και για διακοπές με ή χωρίς ποδήλατο!

Σάββατο πρωί πάμε για τις κάρτες. Η 1η συνειδητοποίηση του μεγαλείου που πρόκειται να ακολουθήσει ήρθε εκεί. Απίστευτος κόσμος, τρομερή οργάνωση, τρομερός χώρος. Ήταν ήδη όλα εντυπωσιακά… και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα!

Και έρχεται και το απόγευμα της Κυριακής. Φτάνουμε στο χώρο της εκκίνησης ο οποίος θύμιζε Woodstock αλλά με ποδήλατα! Πολύς κόσμος, γρασίδι, περιμέναμε να έρθει η σειρά μας. Χωρίς καθυστέρηση, όλα λειτουργούσαν ρολόι! Από την παρέα των πέντε, οι τρεις από εμάς είχαμε κοινή αφετηρία. Οι ποδηλάτες αφού περνούσαμε έναν τυπικό τεχνικό έλεγχο είχαμε ξεκινήσει να φεύγουμε ανά 15 λεπτά σε γκρουπ. Ενας ποδηλάτης μπροστά μας αρκετά μεγάλης ηλικίας χαιρετούσε τη γυναίκα του. Μαθα το βγάλει; ….Μπορεί; «And the party is about to begin”!!

Ξεκινάμε λοιπόν, με πετάλι ζωηρό. Γκρουπ ατελείωτα, πότε μας σέρνανε, πότε τους σέρναμε. Όλα όμορφα αλλά και με προσοχή. Καθώς προχωρούσαμε μοιραία τόσα ποδήλατα μπλόκαραν την κυκλοφορία. Ωχ….τώρα θα μας γκρινιάξουν…..! Μα …δεν είναι δυνατόν! Οι οδηγοί αυτοκινήτων μας χειροκροτούν και μας ενθαρρύνουν….αν είναι δυνατόν!! Και ο κόσμος το ίδιο ….Όπως μου τα είχαν περιγράψει από Ελλάδα, κάθονται και μας περιμένουν να μας  ζητοκραυγάσουν, μικροί και μεγάλοι. Παιδάκια να μας απλώνουν τα χέρια τους «Aller, Aller, Aller”!!! μα…δεν κοιμούνται τα παιδάκια τέτοιες ώρες;

Και ήρθε η νύχτα. Μαγεία! Εγώ δεν είμαι παιδί της νύχτας, συνήθως νυστάζω. Μα εδώ ήταν τόσο όμορφα…..Πύρινοι λόφοι από τα χιλιάδες φωτάκια των ποδηλάτων απλωνόντουσαν μπροστά στα μάτια μας. Τα περιβόητα rolling hills φωτισμένα από τους χιλιάδες ποδηλάτες που είχαμε ξεχυθεί σαν ποτάμι. Σιγά σιγά έπεσε και η θερμοκρασία. Υγρασία απίστευτη. Ευτυχώς ο εξοπλισμός ήταν πολύ σωστά επιλεγμένος αφού εδώ και μέρες κοιτάζαμε και αξιολογούσαμε τα δελτία καιρού.

Και πέρασε το πρώτο βράδυ και πέρασε η πρώτη μέρα. Το τοπίο πραγματικά πολύ όμορφο. Γραφικότατα χωριουδάκια και καταπράσινοι λόφοι (αχ αυτοί οι λόφοι που δε σε αφήνουν να πιάσεις ρυθμό)! Όμως η μισή ομορφιά ήταν ο κόσμος. Η αγάπη που μας έδιναν απλόχερα μαζί με ό,τι μπορούσαν να προσφέρουν: νερά, φαγητό, ενθάρρυνσή!!

Δεν έχει σημασία να αναφερθούμε στον πόνο και την κούραση των ημερών αυτών. Προφανώς και όλοι πονέσαμε άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Όμως άξιζε 100%!!! Σιγά, σιγά πιάσαμε ο καθένας το ρυθμό του. Νομίζω αυτό είναι το randonneuring. Να είσαι εις θέσιν να αντιμετωπίζεις και να αξιολογείς μόνος σου τις δυσκολίες που σου προκύπτουν, να κοντρολάρεις το ρυθμό σου, το χρόνο σου, τις ανάγκες σου. Να γνωρίζεις για λίγο νέο κόσμο και να τον αφήνεις πάλι. Να απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα και την ανατολή. Να απολαμβάνεις το ταξίδι αλλά και να προσπαθείς πραγματικά να τερματίζεις. Άσχετα από το εάν τελικά τερματίζεις εντός ή εκτός χρόνου. Ποιος θα νικήσει τελικά; To σώμα μου ή εγώ;

Έχει όμως σημασία να αναφερθώ στα εμψυχωτικά μηνύματα που μου έστελναν τόσο τα αγαπημένα μου πρόσωπα όσο και φίλοι που παρακολουθούσαν την πορεία μου και νοητά ταξιδεύαμε μαζί. Το ευχαριστώ είναι λίγο.

Και πέρασαν ώρες, μέρες… μεγάλη χαρά όταν στο δρόμο έβλεπες Έλληνες. Υπάρχουμε κι εμείς εδώ! Είμαστε κι εμείς ανάμεσα στις 8500. Μπορεί να μην έχουμε ποδηλατική παιδεία, ποδηλατικό παρελθόν και επιδόσεις όπως άλλοι λαοί αλλά έχουμε ψυχή και είμαστε εδώ! «Γειά σου πατρίδα»!!

Μεγάλη συγκίνηση στο κοντρόλ της Villaines. Τόσος μα τόσος πολύς κόσμος μαζεμένος για μας;…..Μήπως η κούραση με κάνει ευσυγκίνητη;; Eίναι δυνατόν να συγκινούμαι έτσι;

Και ήρθε και η ώρα που σταματάει να σε εντυπωσιάζει το πλήθος των ποδηλατών που κάθονται στην άκρη του δρόμου ειδικά νύχτα για λίγη ή πολλή ξεκούραση. Τα λεγόμενα «πτώματα» . Έρχεται η ώρα που γίνεσαι κι εσύ ένας από αυτούς. Κρίνεις εσύ το πότε, κρίνεις εσύ το πόσο. Με το κράνος ανάσκελα και την apidura μαξιλάρι, μια χαρα! Δεν υπάρχει περιθώριο για χάσιμο χρόνου….Πλέον μετράς τα χιλιόμετρα ανάποδα….

Έχει πάλι ξημερώσει, τελευταία μέρα, τελευταίες ώρες. Όλα θα πανε καλα! Λίγα χλμ πριν το τέλος δυο φίλοι, δυο Έλληνες. Καλώς τα παιδιά!! Πάμε να το τερματίσουμε!!!!!!! Και ναι επιτέλους, η πολυπόθητη αψίδα του τερματισμού!!! Ξανά συγκίνηση! Και χαρά, πολλή χαρά!!!! Να και ο φίλος μου ο Αντώνης!!! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!!!!! Να και ο Μανώλης!!

Ξαπλώσαμε στο γρασίδι, για έναν ακόμα σύντομο ύπνο. Όμως αυτή τη φορά με τα μετάλλια του τερματισμού στο χέρι.

Μακάρι το ’27 να είμαστε πάλι εκεί! Και ακόμα περισσότεροι/ες. Μπορούμε. Αξίζει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αττική Classic 11/10/2020

Το πρώτο μου brevet  (και το τελευταίο με την παλαιά διαδρομή!) Αττικής Classic 4/10/2020

Όχι και στην πρώτη μου νιότη, με αρκετά χιλιόμετρα στο δρόμο από μικρός αν και ποτέ σε αγωνιστικό επίπεδο, πάντα με προκαλούσε η περιπέτεια, η ανακάλυψη και ...ο αγώνας με τον εαυτό μου, πόσο μακριά, πόσο καλά μπορώ να πάω, να φτάσω και να περάσω τα όριά μου. Και το ποδήλατο είναι ένα μοναδικό μέσο σε αυτή την κατεύθυνση.

Κάπως έτσι, γοητεύτηκα πριν 2 χρόνια από τα κατορθώματα των υπερανθρώπων (χωρίς εισαγωγικά) randonneurs, και μπήκα στο τριπάκι των brevet. Ωστόσο, 2 τροχαία ευτυχώς όχι σοβαρά καθυστέρησαν επί δύο την πρόοδο των προπονήσεων, φέρνοντάς με ξανά και ξανά στην ...εκκίνηση, αλλά μη διαλύοντάς μου το ηθικό.

Διαβάστε Περισσότερα