Η προετοιμασία είχε ξεκινήσει μέρες πριν..
σίδηρος και πορτοκαλάδα..μμμ καλουτσικο..παντζάρι και σπανάκι χυμός ..μπλιάξ..μαγνήσιο, μπανάνες..κλπ κλπ μη σας κουράζω, τα ξέρετε. Σάββατο απόγευμα ολα ήταν ετοιμα..ποδηλατο καθαρό και τσεκαρισμένο ...μπλούζα κρεμασμενη στο ελλειπτικό που απο τότε που ξεκινησα να ποδηλατώ εκτελεί χρέη κρεμάστρας...αριστερή τσεπη παστέλια, τζελ μπανανας για να μην ξεχνιόμαστ, μεσαία τσέπη μπρεβετοκάρτα λεφτα κινητό..αριστερή τσέπη μωρομάντηλα, τζελάκι με γεύση κεράσι.... αποδειχθηκε τρελή αηδία κάπου μετά την Ακράτα αλλα αυτά στη συνέχεια. Ηθικό έτσι και έτσι...
Πέφτω για ύπνο νωρίς...που να κοιμηθώ απο την έξαψη..την ώρα που αρχιζει και γλαρώνει το μάτι ακούω την πρώτη βροντή...αμάν..σε λίγο και δεύτερη..τη βάψαμε..πάει το brevet σκέφτομαι και μια αγαλλίαση με πλημμυριζει που θα εχω δικαιολογία και δεν θα θεωρηθώ κοπανατζού απο την ομάδα...
Ντριννννν...5 νταν...σηκωνομαι με μια αποφασιστικότητα πρωτογνωρη.. φορτώνω βάση ποδήλατο στο αμάξι...χτυπαω και ενα παντζαρι σπανακι σε χυμο..μπλιαξ..και βουρ για ελευσίνα...παράξενο..ουτε ενας ποδηλάτης..ά..να ενα γκρι yaris φορτωμένο με ενα cube…κοιταζω χαμογελώντας τον συντροφο αλλα ειναι πουρνο πουρνό και δεν εχει πιάσει επαφή με κόσμο...συνεχίζω ακάθεκτη..στην ελευσίνα συναντώ και την υπολοιπη ομάδα
χαζολογάμε,αστειευομαστε οπως πριν απο κάθε brevet, σφραγιζουμε και δρόμο...Μπαινει μπροστά ο Χρήστος ο αρχηγός μας..με υφος ηγεμονικό και αέρα αρχηγικό..(στραβωνει τα μούτρα του αμα του λεμε τέτοια)..δίπλα του ο Τάσος με υφος πισω εχει η αχλάδα την ουρά..παραπίσω οι συνηθεις υποπτοι Βάκης, Παντελής, Αλεξανδρος, Σταμάτης...κι εγω στη μεση...τι ωραία που ήταν στην αρχη...το πετάλι γυρνούσε μόνο του...ανεβήκαμε Κακιά Σκάλα και δεν κατάλαβα τπτ..η θέα καταπληκτική..η θερμοκρασία καταπληκτικότερη...η ομάδα πετουσε...ανεβαίνουμε την ανηφόρα πριν τον Ισθμό και νιώθουμε ετοιμοι να κατακτήσουμε απάτητα βουνά και κορυφες..
θέλει κανεις σταση Ισθμό; ΟΧΙΙΙΙ...φωνάζουμε ολοι με μια φωνή ...κάπου εκει η λιγο αργότερα νάσου και οι Χιώτες με τις κοκκινες φαντεζί μπλούζες....εχουν κάνει στάση για καφέ τυροπιτα κρουασάν...γειά σας παιδιά......μεχρι τώρα η ομάδα παει τρένο..ολοι μαζί με μωτ σταθερή γυρω στα 24-25..οπως ακριβως το ειχαμε σχεδιάσει...ουπς νατοι οι Χιώτες πάλι...ποδηλατουμε για λίγο μαζί..μαθαίνω και τα προβλήματα που παρουσιάζει η ματ βαφή στα ποδήλατα..και γινονται καπνος..συνεχίζουμε ακάθεκτοι...τα πειράγματα πάνε σύννεφο και τα γέλια επίσης...εν τω μεταξύ εχω φάει ενα παστέλι, το τοστ του Βάκη..κάτι ακόμα που δεν θυμάμαι...και κάτι μασουλάει ο Αλέξανδρος και είμαι έτοιμη να του κάνω attack να το πάρω...για καλή του τύχη ομως φτάνουμε στον φουρνο-κοντρολ και λέει ο πάντα cool και χαμογελαστός Μανώλης Καρβελας πως μας περιμένει μουσακάς και σαμπάνια...τι παιδί κι αυτό..ειτε ποδηλατεί ειτε οχι, δεν ιδρώνει δεν βρωμίζει δεν κουράζεται....σα διαφήμιση αποσμητικού ειναι..πάντα φρεσκος και δροσερός..με κάνει και αισθάνομαι μια μικρή ντροπή γιατί έχω ιδρώσει και μάλλον εχω ελαφρώς βρωμίσει..βουτάω την πορτοκαλάδα..βουτάω κα το σάντουιτς σχεδον κομψά και χαριτωμενα..τρώω το μισό γτ ειναι και τέρας και ετοιμάζομαι για αναχωρηση..αντιηλιακό μη γινουμε εμπριμέ..και που πάτε καλέ;;;;;; ειναι κιολας πάνω στα ποδηλατα και δεν κρατιούνται...ουτε 10 λεπτά στάση....και εδώ αρχιζει το καλό..θα πάμε χαλαρά μου είχαν πει...δεν θα τρέχουμε μου είχαν πει...κάτω απο 35-36 δεν πεσαμε...και ο ηλιος να τσουρουφλάει μεσημεριάτικα...φτάνουμε Ακράτα σε χρόνο dt και εκει η ηγεσία της ομαδας αποφασιζει και διατάζει πως ειναι μακαροναδα time..ψιλογκρινιάζω και εγώ κι ο Τάσος..δεν θέλουμε μωρε..δεν πεινάμε..που να σταματάμε τώρα...πρώτοι αδειάσαμε τα πιάτα μας..ο Σταμάτης δεν γκρινιάζει...μονο χαμογελάει...ο Παντελής δεν γκρινιάζει επίσης..σε κοιτάει με υφος και μειδιαμα ανεξιχνιαστο..ο Αλέξανδρος γκρινιάζει...αλλά πάντα ειναι comme il faut..Ο Βάκης αμα εχει όρεξη γκρινιάζει και δεν ειναι καθόλου comme il faut..Ενα παράξενο πράγμα ομως αυτή τη φορά....δε μουρμουράει κανεις...πιφφφ..κάτι μυρίζει....ΕΓΩ;;;;;;;;
Ξανά στα άρματα μετα απο σαράντα λεπτά περίπου αλλά τι παράξενο...κάτι ειχαν ριξει σε αυτή τη μπολονέζ και δεν λειτουργουν τα πόδια μου...μια νάρκη και μια βαριεστημάτα με εχουν κυριεύσει και ξαφνικά η προοπτική της θάλασσας μου φαινεται πιο γοητευτική απο το ποδήλατο..και του Παντελή επισης...ο Τάσος ομως δεν ειναι της ιδιας αποψης..δεν τον γοητεύει ουτε η θάλασσα, δεν τον σκιάζει ουτε ο ήλιος ουτε οι δεινοσαυροι ουτε οι εξωγήινοι...στάσου καλέ..που πας με 36 ακατέβατα;;;;; Τα πράγματα τώρα σοβαρεύουν...δεν πολυμιλάμε...τα αγόρια παιζουν ρολόι και δεν με αφήνουν να πάω μπροστά....γυρναω πισω και αντιλαμβανομαι πως έχει κολλήσει ενα σωρό κόσμος...σταματάμε για νερό και απο επτά που ξεκινήσαμε εχουμε γινει δέκαεπτά....δεν τα ξέρουμε τα παιδιά αλλά δεν εχει σημασία....μοιραζόμαστε μερικά μπουκάλια .. και δρόμο...νιωθω τα ποδια μου να βαραίνουν...οπως και τα σύννεφα που εχουν μαζευτεί πάνω απο τα κεφάλια μας..τα παιδιά που ειναι πίσω μας προσφέρονται να βοηθήσουν ...δυο αδέλφια νομίζω..μπαίνουν μπροστά με προθυμία και ευγενεια.. εχει αεράκι..οχι πολύ..αλλά με 240 χλμ στα ποδια κουράζει...το ρολόι συνεχίζει...φτάνουμε ολοι μαζί ισθμό και εκεί μας την πέφτουν τα σκυλιά...κάποιο γινεται ιδιαίτερα επιθετικό και πλησιαζει επικίνδυνα τον ψηλό πίσω μου με το πορτοκαλί ποδήλατο...χάνει την ισορροπία του και πεφτει...ευτυχως δεν ακολουθει αυτοκίνητο...σταματάμε ολοι μαζί αλλα ευτυχώς ο ψηλός ειναι μάχιμος..ουφ...ειναι οκ και αυτός και το ποδήλατο...συνεχίζουμε πατημένοι...ειμαι στο δευτερο τζελάκι με γεύση αντιβιωση...τελευταία στάση Αγ.Θεοδώρους για νερό και λιποθυμία...ο Παντελής τρώει ένα παγωτό να πάρει δυνάμεις..ο Σταμάτης εφαγε; δεν θυμάμαι ουτε εγω τι έφαγα και αν εφαγα γτ εκεί ήταν και η χρονική στιγμή που το μυαλό μου σταμάτησε να καταγράφει...στην Κακιά Σκάλα ειναι βρεγμένα..εχει ρίξει πολύ νερό και πετάγονται μαύρες σταγόνες βρωμιάς στα ρούχα μας, στο πρόσωπο μας..εχει αρχίσει να σουρουπώνει..πιάνει ψιλόβροχο..δεν κοιτάζω γύρω μου...μονο το οδοστρωμα γτ φοβάμαι τα γυαλιά.. τη γλύστρα..την ανηφόρα..ολα δλδ..ολα ειναι θολά..και το τοπίο και η αντίληψή μου..ποδηλατώ μηχανικά..και ξαφνικά ο Βάκης αρχιζει να τραγουδάει..τραγουδάει και ο Παντελής...ο Αλεξανδρος δεν τραγουδάει αλλα ειναι πισω και με εχει το νου του..αυτό ήταν..το κλίκ που με ξύπνησε..που μου έφτιαξε το κέφι..που με εκανε να θυμηθώ πως είμαι εκει για να ζήσω μια μικρή περιπέτεια..αλλιώς θα είχα κάτσει στον καναπέ μου να τρώω πατατάκια...εχουμε φτάσει Μεγάλο Πεύκο και δεν το εχω καταλάβει...πάει τελειωσε...θα τερματίσω ο κόσμος να χαλάσει...ουτε ο Ευταξίας με σκιάζει ουτε τπτ.....20.38 μ.μ. φτάνουμε Ελευσίνα χωρίς απροοπτα και στο γνωστο καφέ-κοντρολ συνανταμε πάλι τον Μανώλη..και τον συμπαθητικό κυριο με την πορτοκαλί μπλουζα που δεν ξέρω το ονομά του..μας παίρνουν τις κάρτες με το ετσι θέλω...δικιά μου ειναι σου λέω..δε βαριέσαι αμα τη θες τοσο πολύ πάρτη...και βγάζουμε ολοι μαζί μια οικογενειακή με το πλατύτερο χαμόγελο ever…δεν ησυχάζουμε ομως...αλλη μια φίλη μας ειναι ακόμα στο δρόμο..η Αγγελική...παντός καιρού η Αγγελική...δεν τη φοβίζει ούτε βροχή ούτε ανηφόρα...παίρνουμε τηλέφωνο...δεν απαντάει...περιμένουμε λίγο..ξαναπαίρνουμε...αυτη τη φορά απαντάει...ειναι καλά και τερματίζει....αλλη μιά υπέροχη περιπέτεια εφτασε στο τέλος της...το πρώτο μου 300άρι ..εμπρός γενναίοι στις επάλξεις για το επόμενο brevet.
Μαιρη Βαβλεκα